2. "Od Kibiców"

„Kiedyś musi być ten pierwszy raz”- głosi przysłowie. To prawda. Każdy kibic żużla pojawił się na stadionie po raz pierwszy. Czy miał lat 3, 5 czy 10, z pewnością było to dla niego przeżycie: te zapachy(a właściwie ten jeden, jedyny, wyjątkowy, metanolowy), ten hałas(na początku, potem uszy się przyzwyczajają), ten kurz… Czyli wszystkie mniejsze i większe „smaczki” wiążące się ze „szlaką”.

                                                                                                                  

Ja swojego „właściwego” pierwszego razu nie pamiętam, byłam za mała. Miałam roczek, może mniej. Mieszkaliśmy wtedy blisko stadionu i obiekt ten często służył jako cel spacerów, szczególnie, gdy spacerował ze mną tata. Oczywiście to, jak tam było, wiem tylko z jego opowieści. Nie, nie bałam się. Nie płakałam. Za to całkiem dobrze mi się na tym stadionie spało. Cóż, taki wiek. Nie wiedziałam jeszcze, że lata później, już całkiem świadomie, wrócę tam i będę mieć tyle wspomnień.

Potem nastąpiła długa przerwa… Aż do 2003 roku. Pewnego weekendu, wiedziona intrygującymi odgłosami dobiegającymi zza okna, wypowiedziałam historyczne zdanie, które zaważyło na moim życiu: „Tato, wybierzmy się na żużel! ”. Stało się tak, jak chciałam. Ten dzień nastąpił 31 sierpnia 2003 roku. To był mecz między Startem (wówczas nazywającym się Dark Dog) Gniezno, a Kolejarzem Rawicz. Niedziela, piękna pogoda, a ja wybieram się ręka w rękę z ojcem na stadion przy Wrzesińskiej. Mama ostrzegała mnie: będzie głośno, będzie kurz, może być nudno. Być może liczyła na to, że się zniechęcę, ale tak się nie stało. Hałas dał się oswoić, kurz również. Nudno? A gdzie tam! Pamiętam też ten w pierwszym momencie irytujący, potem oswojony i nawet podobający mi się zapach, który dziwnie mi się kojarzył, kaleczący pierwotnie uszy odgłos zegara odmierzającego czas dwóch minut… I to, że nie mogłam oderwać oczu od tego widowiska. Tak, dla mnie żużel jest całym widowiskiem… I jest w tym widowisku coś pięknego.

To wtedy po raz pierwszy usłyszałam nazwiska: Jabłoński, Linette, Gomólski, Staniszewski, Świderski, Dym. Nie przypuszczałam wtedy, że ci panowie (i wielu innych) staną się moimi dobrymi znajomymi na długie lata. Start Gniezno wygrał tamten mecz 55:35. Do dziś mam pierwszy, historyczny bilet z tamtych zawodów i program, a właściwie gazetę klubową, którą rozdawano za darmo, z tabelą biegów na ostatniej stronie. Wypisana ręką ojca… Ja się na tych rzeczach jeszcze wtedy nie znałam. Jest tam np. interesujący zapisek „3 2 1 0”. To ojciec zapisał mi punktację poszczególnych miejsc w danym biegu. Długo mi się te punkty myliły, np. kiedy jest 4:2, kiedy 3:3… Ale wszystko, ze spokojem, opanowałam.

A tamtego 31 sierpnia? Na koniec cieszyłam się jak wszyscy z wygranej, może coś krzyczałam… Nie wiem, czy to magia tamtego pierwszego, wygranego meczu zdecydowała, że wróciłam na ten stadion i wracam ciągle, od 9 już lat, i mam nadzieję wracać jeszcze długo. Teraz to już nie stadion, to drugi dom ze stałym miejscem na trybunach. Niedziela, gdy Start ma mecz, a ja nie mogę na nim być(jak zdarzyło się w tym roku)? Stracona! I pomyśleć, że wszystko zaczęło się od jednego, niewinnego zdania…

___________________________________________________

Dzisiaj kolejna odsłona cyklu "Od Kibiców". Tym razem swoją historią podzieliła się z nami Panna Darcysia. Muszę przyznać, że mi ta notka bardzo się podoba!  A Wam? :)

Jeśli chcecie podzielić się z innymi Waszymi zdjęciami/filmikami/historiami/pracami... wysyłajcie je na maila : aboutspeedway@gmail.com

"Unfortunately I have to suspend writing english notes for a few days. I have no time to translate my blog.  Now, you can use Google Translator. Hope you don't mind it." - ddreamer :)